Nie sposób jednak zaczynać od nowa. Tylko niemowlę może zacząc całkiem od początku
Dziadek pozostał nieruchomy jak skała przez krótką chwilę, po czym kiwnął gło-
wą:
- Tosruk, znam tego człowieka. Możesz odejść. Tosruk zmrużył oczy.
- Skanery nie wykazały, żeby był uzbrojony, ale nie znamy jego umiejętności.
- Nie mam się czego obawiać ze strony tego Halcyona, nieprawdaż?
Potrząsnąłem głową.
- Nie, sir. Dziadek uśmiechnął się powoli.
- Widzisz, Tosruk, jestem bezpieczny. Wracaj do swoich obowiązków. Niech ku-
charz przygotuje nam lekki lunch... a kiedy mówię lekki, niech będzie lekki, a nie po
prostu z mniejszą ilością sosu.
Tosruk pochylił głowę w ukłonie, obrócił się na pięcie i wyszedł.
Powoli podchodziłem do dziadka, nie ośmielając się podbiec, choć bardziej spon-
taniczne powitanie odpowiadałoby mi dużo bardziej. Wyciągnąłem rękę, którą uścisnął,
a potem objął mnie z całej siły. Chciałem coś powiedzieć, ale gula w gardle nie pozwo-
liła mi na to, podobnie jak łzy wypełniające oczy.
Odsunął mnie od siebie na odległość wyciągniętych ramion.
- Na czarne kości Imperatora, nie powinieneś był tu przyjeżdżać!
- Musiałem. Zbyt długo mnie nie było. - Spojrzałem w kierunku domu. - Wiele się
tu zmieniło.
Uśmiechnął się jeszcze szerzej i bardziej złośliwie.
- Tak, wiele się tu zmieniło. - Machnął rękaw kierunku szklarni na drugim końcu
ogrodu. - Pozwól ze mną, pokażę ci moje najnowsze osiągnięcia. Wszystkie zdobyły
nagrody.
Poszedłem za nim, nic nie mówiąc, dopóki nie weszliśmy do szklarni. Dziadek
zdjął marynarkę i powiesił na kołku przy drzwiach. Pstryknął parę przełączników, włą-
czając panele jarzeniowe, wszystkie oprócz jednego. Rzęsiste oświetlenie ukazało rzędy
stołów pełnych doniczek z sadzonkami, ustawionych na całą długość szklarni, na której
końcu stało urządzenie do manipulacji genetycznych, umożliwiających otrzymywanie
kwiatów o określonych kolorach i pokroju.
Uśmiechnął się ostrożnie.
- Tu możemy bezpiecznie porozmawiać. To miejsce jest przeczesywane co ty-
dzień.
- To dobrze - odpowiedziałem. - A co się stało z domem?
- Jak sobie pewnie przypominasz, byłem znany w pewnych kręgach z tego, że
gromadzą najrozmaitsze dane o lokalnych politykach, imperialnych oficerach łączni-
kowych i tym podobnych osobnikach. Kiedy przekształcono KorSek w Służbę Ochrony
Porządku Publicznego, ktoś uznał, że moje archiwum może się okazać kłopotliwe. Ten
ktoś zakładał, że trzymam te dane u siebie. W domu wybuchł tajemniczy pożar, który
pochłonął zarówno mój dom, jak i ten, w którym dorastałeś.
Mówił cicho, ale w jego tonie wyczułem, że uznał te pożary za coś zabawnego.
- Odkryli w końcu, że istnieje mnóstwo kopii moich plików, wszędzie, w starych i
nowych systemach komputerowych. Nie mieli jednak klucza, żeby je odszyfrować.
Pewni ludzie zaczęli nagle znajdować pod drzwiami datakarty z intrygującymi infor-
macjami na temat różnych swoich działań, których woleliby nie rozgłaszać. Razem z
datakartą przychodził jeden albo dwa kwiaty, w których łatwo było rozpoznać moje hy-
brydy. Implikacje były oczywiste, więc w podziękowaniu za moją długoletnią służbę w
KorSeku, a także po to, by mnie chronić - bo stałem się skarbem narodowym, ze
względu na moje talenty w hodowli roślin - rząd wykupił i przyznał mi cały ten obszar.
Postawili mi też nowy dom, wyposażając go w wiele interesujących urządzeń do pod-
słuchu i podglądu. Tosruk i reszta mojej służby co tydzień składają sprawozdania ja-
kiemuś urzędniczynie, który nie ma pojęcia, że tak naprawdę są lojalni wobec mnie.
Dobrali tych ludzi na podstawie plików zawierających dane osób rzekomo podatnych
na manipulacje, które sam im podsunąłem.
Roześmiałem się głośno.
- Myślałem, że po przejściu na emeryturę będziesz chciał zawiesić ten rodzaj dzia-
łalności.
Pokiwał głową.
- Bardzo bym sobie tego życzył, ale ludzie, którzy mają władzę, nie chcą zostawić
mnie w spokoju
 |
| Cytat Hi mihi doctores semper placuere docenda qui faciunt plus, quam qui facienda docent - ci mi się nauczyciele podobali w uczeniu, którzy raczej czynią niż uczą rzeczy już uczynionych. Do sukcesu nie ma żadnej windy. Trzeba iść po schodach Fidei Defensor (Fid Def lub fd) - obrońca wiary (tytuł Henryka VIII bity na wszystkich brytyjskich monetach). (tytuł Henryka VIII bity na wszystkich brytyjskich monetach). (tytuł Henryka VIII bity na wszystkich brytyjskich monetach) Eripuit coelo fulmen, sceptrumque tyrannis - wydarł niebu piorun, a berło tyranom. Ignorancja nie jest niewinnością, jest grzechem. Browing R |