Nie sposób jednak zaczynać od nowa. Tylko niemowlę może zacząc całkiem od początku
- Ale ja te¿ wracam do Londynu - powiedzia³a lady Rozalinda. - Gianetta musi jechaæ ze mn¹. Kto by mi tak wspaniale uk³ada³ w³osy? - Dotknê³a p³owych loków. Jane straci³a resztki nadziei. - Mo¿e jednak Gianetta mog³aby tutaj zostaæ, milady? To tylko kilka miesiêcy, dopóki nie przestanie karmiæ Marianny. - To niemo¿liwe - oznajmi³a ³agodnie hrabina. - Przykro mi. - Odwróci³a siê i zaczê³a podziwiaæ swoje odbicie w lustrze o z³oconych ramach. Zrozpaczona mina Jane obudzi³a w Ethanie lekkie wyrzuty sumienia. Pojawienie siê dziecka by³o pewnie najwiêkszym wydarzeniem w jej ¿yciu od czasu tamtego upadku z drzewa, kiedy oboje mieli po dwanaœcie lat. - Mnie równie¿ jest przykro - powiedzia³. - Ale sama chyba rozumiesz, ¿e inaczej zrobiæ siê nie da. Z twarzy Jane znikn¹³ smutek i pojawi³ siê na niej znajomy, pe³en wy¿szoœci grymas. Podnios³a g³owê, wydê³a wargi i spojrza³a na niego z góry. - Owszem, da siê. Ja te¿ pojadê do Londynu. Ktoœ musi opiekowaæ siê dzieckiem. Bo¿e, dopomó¿! Myœl, ¿e ponura, zasadnicza Jane mia³aby codziennie zasiadaæ przy wspólnym stole i wyg³aszaæ krytyczne uwagi, przerazi³aby ka¿dego mê¿czyznê. - Postanowi³em zatrudniæ wykwalifikowan¹ niañkê - powiedzia³ Ethan. - Zapewniam ciê, ¿e dziecko znajdzie siê pod doskona³¹ opiek¹. Jane podesz³a bli¿ej. - Mimo to pojadê do Londynu. Hrabia doszed³ do wniosku, ¿e trzeba zadzia³aæ urokiem osobistym, skoro ostre s³owa nie poskutkowa³y. Wzi¹³ Jane pod ramiê i poprowadzi³ j¹ do drzwi. - Daj spokój, Jane. Bardzo dobrze siê sta³o, ¿e zajê³aœ siê Mariann¹. Ale na pewno nie chcesz opuszczaæ rodzinnego domu. Musia³abyœ zostawiæ swoje ksi¹¿ki, zamieniæ spokojne, uporz¹dkowane ¿ycie na pe³ne wystêpku miasto. Jane stanê³a w miejscu i nie dala siê dalej prowadziæ. - W³aœnie dlatego muszê jechaæ do Londynu. Muszê chroniæ dziecko przed twoim niemoralnym wp³ywem. - Marianna bêdzie ca³kiem bezpieczna. Przysiêgam. A jeœli siê przekonam, ¿e to nie moja córka, wtedy ty siê ni¹ zajmiesz. Jane a¿ krzyknê³a z oburzenia i wyrwa³a ramiê z uœcisku Ethana. - W³aœnie o to mi chodzi. Tak naprawdê wcale ci na Mariannie nie zale¿y. Gdyby by³o inaczej, nie mia³oby dla ciebie znaczenia, kto jest jej ojcem. - Sentymentalne bzdury - wymamrota³. Straci³ resztki dobrego humoru. - Nie mam obowi¹zku utrzymywaæ obcego bêkarta. - W³aœnie dlatego ja by³abym lepsz¹ opiekunk¹. Nie obchodzi mnie, czyje to dziecko. - Powiedzia³em, ¿e zrobiê to, co nale¿y - oœwiadczy³ hrabia. - Jeœli rzeczywiœcie jestem jej ojcem. - A jeœli nie, to zostawisz j¹ w sierociñcu? Porzucisz na ³askê... Przerwa³o jej g³oœnie klaœniêcie w d³onie. - Doœæ tych k³ótni - wtr¹ci³a siê lady Rozalinda. - Mo¿na by pomyœleæ, ¿e nadal macie po dziesiêæ lat. Jane, podoba mi siê pomys³, ¿ebyœ towarzyszy³a nam w Londynie. To doskona³e rozwi¹zanie. Twarz Jane rozjaœni³a siê. - Bardzo dziêkujê, milady. - Ona z nami nie pojedzie - sprzeciwi³ siê Ethan. - Ale Jane ma racjê. Mariannie potrzeba matki, nie tylko niañki. Hrabia spojrza³ ponuro na Rozalindê. - To ciekawe. Kiedy ja by³em ma³y, musia³a mi wystarczyæ niañka. Lady Rozalinda lekko wzruszy³a ramionami. - To by³o zupe³nie co innego. Twój œwiêtej pamiêci ojciec uwa¿a³, ¿e ch³opca nie mo¿na rozpieszczaæ. Nie spierajmy siê teraz o to. Wiem, jak rozwi¹zaæ nasz problem. Lekki uœmiech, igraj¹cy na wargach matki, nie budzi³ zaufania hrabiego. NajwyraŸniej coœ knu³a, gotów by³ postawiæ na to ca³y swój maj¹tek. - Najlepiej bêdzie, jeœli Jane zostanie w Wessex. Tu, gdzie jej miejsce - oœwiadczy³. Matka zby³a jego s³owa lekcewa¿¹cym ruchem rêki. - Nie zachowuj siê jak gbur. W koñcu Jane to moja chrzestna córka. Zbyt d³ugo ju¿ zaniedbujê swoje obowi¹zki wobec niej. - Spojrza³a na Jane z szerokim uœmiechem. - Dlatego te¿ zapraszam j¹ do Londynu na ca³y sezon. Powóz jecha³ ruchliw¹, zat³oczona ulic¹, a Jane z nosem przyciœniêtym do szyby ch³onê³a widoki miasta. Jeszcze nigdy w ¿yciu nie widzia³a tylu ludzi i budynków naraz. Zgodnie z ¿yczeniem lady Rozalindy, Gianetta z Marianna jecha³y w powozie wraz z baga¿ami, a Ethan przed nimi, na piêknym kasztanowatym wa³achu. Od czasu k³ótni nie odezwa³ siê do Jane niemal s³owem. Poprosi³ tylko o pokazanie mu kartki, któr¹ znalaz³a przy Mariannie, a po starannym jej obejrzeniu stwierdzi³, ¿e nie rozpoznaje charakteru pisma. Jane zauwa¿y³a, ¿e tli siê w nim iskra gniewu, co zupe³nie nie pasowa³o do takiego rozpustnika i lekkoducha. Zapewne po prostu z³oœci³o go, ¿e Jane wtr¹ca siê w jego sprawy. Rozwa¿nie postanowi³a wiêc nie wchodziæ mu w drogê. Przynajmniej przez jakiœ czas. Teraz po raz pierwszy ogl¹da³a Londyn. Oczekiwa³a, ¿e zobaczy tu pe³ne przepychu pa³ace z pó³nagimi kobietami, leniwie wyleguj¹cymi siê w oknach. Tymczasem w po³udniowej czêœci miasta, przez któr¹ jechali, pe³no by³o w¹skich zau³ków i zakurzonych podwórek, na których suszy³o siê rozwieszone na sznurach pranie. W bocznych uliczkach roi³o siê od brudnych i bosych dzieci, którym przygl¹da³y siê siedz¹ce na progach matki. W powietrzu wisia³ dym z kominów. Powóz zaturkota³ na moœcie, spinaj¹cym brzegi szerokiej brudnej rzeki i rozpadaj¹ce siê domy ust¹pi³y miejsca ³adniejszym budynkom. Tutaj równie¿ zobaczy³a zadziwiaj¹co wielu ludzi, od ulicznych handlarzy po przechadzaj¹ce siê damy, od odzianych w ³achmany ¿ebraków po wystrojonych d¿entelmenów. Wreszcie ujrza³a piêkne miejskie rezydencje, szerokie brukowane ulice i eleganckie sklepy o wielkich oknach, w których wystawiono artyku³y piœmienne, buty i bi¿uteriê. - W porównaniu z Rzymem Londyn jest takim ponurym miastem - stwierdzi³a z westchnieniem hrabina. Mia³a na sobie zielony kapelusik, podkreœlaj¹cy z³oty odcieñ w³osów. Drobnymi d³oñmi w rêkawiczkach trzyma³a po³y podró¿nej peleryny. - Ale to w³aœnie tutaj wydawane s¹ najwspanialsze bale. Jane zda³a sobie sprawê, ¿e gapi siê w okno jak prostaczka, wiêc szybko opar³a siê o aksamitne poduszki