Nie sposób jednak zaczynać od nowa. Tylko niemowlę może zacząc całkiem od początku
I ty także będziesz pragnął, żeby wszystko było przepołowione, rozdarte na twój obraz i podobieństwo, gdyż piękno, mądrość i sprawiedliwość mieszczą się w tym tylko, co jest rozdarte.
— Ho, ho — mruczałem — ileż tu krabów! — I udawałem, że pochłaniają mnie
tylko moje łowy, gdyż wolałem trzymać się jak najdalej od szpady mego wuja. Nie wróciłem na brzeg, dopóki nie poszedł sobie razem ze swoimi polipami. Ale echo jego słów nie przestawało mnie niepokoić i nie wiedziałem, gdzie mógłbym się schronić przed jego manią przepoławiania. W którąkolwiek zwróciłbym się stronę, wszyscy — doktor Trelawney, Pietrochiodo, hugenoci, trędowaci — żyliśmy pod wodzą przepołowionego człowieka, on był panem, któremu służyliśmy, i nie umieliśmy się od niego uwolnić.
VI
Przypięty pasami do siodła swego konia — skoczka, Medardo di Terralba od wczesnego ranka uganiał po wzgórzach, wspinał się stromo w górę i zbiegał w dół, przystawał na skraju dolinek spoglądając w ich głąb drapieżnym okiem. I tak właśnie zobaczył raz na łące pastuszka Pamelę ze stadkiem kóz.
„Pośród moich rozlicznych gwałtownych uczuć — powiedział sobie wicehrabia — nie ma żadnego, które odpowiadałoby temu, co ludzie cali nazywają miłością. A skoro dla nich uczucie tak głupie może mieć tak wielkie znaczenie, w takim razie to, które u mnie byłoby odpowiednikiem tamtego, byłoby z pewnością wspaniałe i straszliwe.” I postanowił zakochać się w Pameli. Pamela, pulchna i bosa, w prostej różowej sukienczynie, wylegiwała się na trawie trochę drzemiąc, trochę rozmawiając ze swymi kozami i wąchając kwiatki.
Ale myśli jego, na zimno sformułowane, nie powinny wprowadzać nas w błąd. Na widok Pameli Medardo odczuł jakieś nieznaczne pulsowanie krwi, coś, czego od dawna już nie doznawał, schronił się więc z jakimś trwożliwym pośpiechem pod osłonę tego rozumowania. Wracając w południe na pastwisko Pamela zobaczyła, że wszystkie rumianki na łące mają tylko połowę płatków, a druga połowa korony została oberwana. „Biada mi! — pomyślała — ze wszystkich dziewcząt w dolinie mnie właśnie musiał sobie wybrać!” Bo zrozumiała, że wicehrabia zakochał się w niej. Pozbierała wszystkie połówki rumianków, zabrała je do domu i włożyła między kartki książki do nabożeństwa.
Po południu pognała na Polanę Mniszek kaczki, żeby się tam popasły i popływały w stawie. Łąka usiana była białym kwieciem pasternaku, ale i te kwiaty spotkał los margerytek — połowa każdego baldaszka była odcięta jak nożyczkami. „Biada mi — pomyślała Pamela — stanowczo on chce właśnie mnie!” i zebrała przepołowione pasternaki, aby ozdobić nimi ramę nad komodą.
Wnet jednak przestała o tym myśleć, owinęła warkocz dokoła głowy, zdjęła suknię i wykąpała się w stawie razem ze swoimi kaczkami.
Wieczorem wracała do domu przez łąki, na których rosło dużo mleczy zwanych także dmuchawcami. I Pamela spostrzegła, że wszystkie one pogubiły puszek z jednej strony, jak gdyby ktoś, leżąc na ziemi, dmuchał na nie z boku, a może tylko połową ust. Pamela zerwała kilka tych białych półkul, dmuchnęła i ich mięciutki biały puszek pofrunął w dal. „Biada, po trzykroć biada mi — powiedziała znowu Pamela. — Stanowczo on mnie chce. I jak się to skończy?”
Dom Pameli był tak mały, że kiedy zapędziło się kozy na pięterko, a kaczki na parter, trudno już było się tam pomieścić. Dokoła domu uwijały się pszczoły, gdyż obok była pasieka, a na ziemi roiło się od mrówek, taki, że wystarczyło jej dotknąć, żeby ręka stała się czarna od mrówek i swędząca. W tym stanie rzeczy matka Pameli sypiała w szopie na sianie, ojciec — w pustej beczce, a Pamela w hamaku, zawieszonym pomiędzy drzewem figowym a oliwką.
W progu domu Pamela stanęła. Leżał tam martwy motyl. Jedno skrzydło i pół tułowia było zmiażdżone kamieniem. Pamela krzyknęła i zaczęła wołać ojca i matki.
— Kto tu był? — pytała ich.
— Przejeżdżał tędy przed chwilą nasz wicehrabia — powiedzieli; — mówił, że goni motyla, który go ukąsił.
— Kiedyż to jaki motyl kogo ukąsił?
— Ba, my także się, temu dziwimy.
— Rzecz w tym — rzekła Pamela — że wicehrabia zakochał się we mnie i musimy być przygotowani na najgorsze.
— E, wbiłaś sobie coś do głowy, przesadzasz — odpowiedzieli, jak to zwykle starzy odpowiadają młodym, o ile to nie młodzi odpowiadają tak starym.
Nazajutrz, zbliżywszy się do kamienia, na którym zwykle siadała pasąc kozy, Pamela krzyknęła przeraźliwie. Odrażające szczątki leżały na tym kamieniu: pół nietoperza i pół meduzy, jedno broczące czarną krwią, drugie lepkie i śliskie, jedno z rozpostartym skrzydłem, drugie z miękką galaretowatą frędzlą. Pastuszka zrozumiała, że to wiadomość dla niej
 |
| Cytat Hi mihi doctores semper placuere docenda qui faciunt plus, quam qui facienda docent - ci mi się nauczyciele podobali w uczeniu, którzy raczej czynią niż uczą rzeczy już uczynionych. Do sukcesu nie ma żadnej windy. Trzeba iść po schodach Fidei Defensor (Fid Def lub fd) - obrońca wiary (tytuł Henryka VIII bity na wszystkich brytyjskich monetach). (tytuł Henryka VIII bity na wszystkich brytyjskich monetach). (tytuł Henryka VIII bity na wszystkich brytyjskich monetach) Eripuit coelo fulmen, sceptrumque tyrannis - wydarł niebu piorun, a berło tyranom. Ignorancja nie jest niewinnością, jest grzechem. Browing R |