Nie sposób jednak zaczynać od nowa. Tylko niemowlę może zacząc całkiem od początku
Ta swoista "niepamięć",
oczywiście, uśmierza do pewnego stopnia strach, jaki odczuwamy przed
nieznanym, ale każe nam za to płacić bardzo wysoką cenę, jaką jest
zapomnienie magicznej natury życia.
Zaprzeczenie śmierci szeroko rozpowszechnione jest w europejskim kręgu
kulturowym i kulturach z niego się wywodzących. Lecz nie jest w żadnej
mierze zjawiskiem uniwersalnym. Jedną z podstawowych wartości, które
rządziły życiem społecznym oraz indywidualnym pierwotnych mieszkańców
Ameryki, a w szczególności Tolteków, była świadomość śmierci.
Zwyczaje panujące w przodujących kulturach świata – kupowanie "polisy na
życie", dziedziczenie majątku, a przy tym gwałtowny wstrząs, jakiego
doznajemy w zetknięciu ze śmiercią drugiego człowieka, to przykłady na to,
jak mocno zaszczepiono nam przekonanie, że jesteśmy nieśmiertelni.
Utrzymują nas w nim też religie, oferujące niebo i zmartwychwstanie,
których mamy dostąpić po śmierci. Choć nie ogranicza się to wyłącznie do
Zachodu, to tutaj właśnie religia kładzie największy nacisk na
zaprzeczenie rzeczywistości śmierci. Dawanie datków na kościół – działanie
w swej istocie ekonomiczne – to jeden ze sposobów na zapewnienie sobie
"kawałka nieba". Można zauważyć, że skłonni jesteśmy zapożyczać z religii
Wschodu pewne idee, które są dla nas atrakcyjne, na przykład,
reinkarnacji. Z kolei bardziej subtelne ich aspekty, wewnętrzne wyciszenie
czy nakaz prowadzenia prostego życia, do nas nie trafiają.
Gotowi jesteśmy zapłacić niemal każdą cenę, aby u-twierdzić się w
przekonaniu o własnej nieśmiertelności.
Wydaje się dziwne, że nauczono nas zapomnieć jedyne nieuchronne wydarzenie
w naszym życiu – śmierć. Śmierć stanowi tajemnicę. To nieznane. A nam
wpojono lęk przed nieznanym i tajemniczym.
Kryje się za tym ego, które boi się śmierci, i słusznie. Śmierć ujawnia
prawdziwą naturę ego: nicość. Śmierć nie jest negacją życia, ale raczej
negacją ego. Życie, z kolei, czerpie ze śmierci. Odżywiamy swoje ciała
zabitymi zwierzętami i roślinami, podobnie jak nasze zwłoki posłużą im za
pożywienie, kiedy umrzemy. Tak więc, jeśli ego i śmierć pozostają we
wzajemnej sprzeczności, świadomość śmierci może ponieść nas – żywych –
poza granice ego.
Podczas gdy ego w żaden sposób nie może się ustosunkować do śmierci,
ciało, jako pole energii, wyczuwa swoje prawdziwe przeznaczenie. Nasza
inna jaźń może obcować wprost z nieznanym i tajemniczym i nie staje jej na
przeszkodzie niezrozumienie ze strony racjonalnego umysłu. Świadomość
śmierci to przejście do świadomości bytu: jesteśmy świetlistymi istotami.
Polami energii, a nie ego.
Świadomości tej próżno szukać w świecie słów. Jak w przypadku
rekapitulacji, mamy tu do czynienia z pamięcią ciała bliższą czuciu niż
rozumowi.
Jeśli nieśmiertelność jest jedną z głównych podstaw strukturalnych
"działania" przeciętnego człowieka, wówczas odpowiadająca jej forma
"nie-działania" – świadomość śmierci – stanowi istotny element drogi
wojownika. Na nieśmiertelności opiera się większość najbardziej
energochłonnych działań ego i jego przyzwyczajeń. Poczucie własnej
ważności, na przykład, ma rację bytu tylko wtedy, gdy wierzymy, że
jesteśmy nieprzemijalni. W świetle śmiertelności wiele naszych codziennych
postępków nagle budzi zgrozę. Ponieważ czujemy się nieśmiertelni,
dopuszczamy się następujących "okropności":
Odkładamy na nie istniejące jutro rzeczy, które możemy zrobić tylko
dziś.
Tłumimy w sobie uczucia, nie okazujemy ich zapominając, że jedyny czas
na dotyk, pieszczotę, spotkanie, jest dziś, czas, który zresztą jest
bardzo krótki.
Nie dostrzegamy piękna i uczymy się widzieć wszędzie "brzydotę".
(Wyobraźmy sobie piękny kwiat, którego nie potrafimy już podziwiać.)
Bronimy swego wizerunku we własnych oczach.
Oddajemy się nienawiści, zgryźliwości, małostkowości i urazie.
Zamartwiamy się, aż popadamy w samoudręczenie i depresję.
Narzekamy, niecierpliwimy się, poddajemy rezygnacji.
Osoba świadoma własnej śmiertelności nie pozwoliłaby sobie na marnowanie
jedynego danego jej czasu, krótkiego i bezpowrotnie przemijającego, na
tego rodzaju destrukcyjne emocje. Dlatego też świadomy śmiertelnik staje
się wojownikiem, który każdy czyn obraca w wyzwanie: wyzwanie do
nieustannego delektowania się esencją życia. Wyzwanie do godnego
przeżywania każdej chwili, z doskonałością będącą w zasięgu ich osobistej
mocy. Śmiertelnicy radują się każdą drogocenną chwilą, ponieważ wiedzą z
absolutną pewnością, że czai się na nich śmierć, że niechybnie będą
musieli zajrzeć jej w oczy
 |
| Cytat Hi mihi doctores semper placuere docenda qui faciunt plus, quam qui facienda docent - ci mi się nauczyciele podobali w uczeniu, którzy raczej czynią niż uczą rzeczy już uczynionych. Do sukcesu nie ma żadnej windy. Trzeba iść po schodach Fidei Defensor (Fid Def lub fd) - obrońca wiary (tytuł Henryka VIII bity na wszystkich brytyjskich monetach). (tytuł Henryka VIII bity na wszystkich brytyjskich monetach). (tytuł Henryka VIII bity na wszystkich brytyjskich monetach) Eripuit coelo fulmen, sceptrumque tyrannis - wydarł niebu piorun, a berło tyranom. Ignorancja nie jest niewinnością, jest grzechem. Browing R |