Nie sposób jednak zaczynać od nowa. Tylko niemowlę może zacząc całkiem od początku
Z zapisu hipnozy mojej żony wyraźnie wynika, że moje życie jest
bezustannie zakłócane. Moje seanse dostarczyły mi dowodów na dwa najnowsze
przypadki. W momencie hipnozy Anna nie zdawała sobie sprawy z tego, iż mam
świadomość większej liczby incydentów niż te dwa, o które ją pytano.
Dlaczego więc użyła słowa “przyjaciel" i dlaczego utrzymywała, że wychodzę
“cały czas"?
Kiedy dr Naiman i Budd Hopkins przeszli do wypadków z 26 grudnia,
ujrzałem, jak musi wyglądać życie osoby nieustannie uraczanej opowieściami
o tajemniczych zjawiskach, Anna wspomniała bowiem o krysztale na niebie.
Doskonale pamiętam ową wizję, jak również zakłopotanie, które ogarnęło
mnie podczas jej opisywania. Od początku wiązało się z nią bowiem uczucie
oszukiwania innych i samego siebie – głównie w celu uśmierzenia własnych
utajonych niepokojów.
Anna wyznała szczerze, iż nie uważa mnie za “faceta mocno stojącego na
ziemi". Nawet się z tego cieszę, gdyż po tym wszystkim, co się wydarzyło,
musiałaby być kompletnie niewrażliwa, by twierdzić, że jestem
niewzruszonym realistą. Zupełnie naturalnie dr Naiman spytał ją, czy
sądzi, iż powinienem udać się do psychiatry. Odpowiedź jest interesująca:
– Nie, uważam, że sam sobie z tym poradzi.
Co takiego? Mam zwidy, twierdzę, że latam po pokoju, a moja praktyczna,
przeciwna absurdom żona nie uważa, bym potrzebował porady psychiatry? Być
może zdawała sobie sprawę, że nic z tego nie wyniknie, gdyż – na innym
poziomie świadomości, niedostępnym na zawołanie – wiedziała, że to efekty
uboczne prawdziwych przeżyć.
Chciałbym teraz krótko przedstawić incydent z “lataniem po pokoju".
Zdarzyło się to w marcu lub kwietniu 1985 roku w naszym domku. Leżałem już
w łóżku, czytając książkę, kiedy nagle odniosłem wrażenie, że w pokoju
znajduje się ktoś jeszcze. Poczułem się nieswojo, gdyż sypialnia wydawała
się pusta. Ktoś mógłby pozostać nie zauważony jedynie pod warunkiem, że
stale utrzymywałby się tuż poza granicą mojego widzenia peryferyjnego.
Zanim zdążyłem cokolwiek pomyśleć, unosiłem się już nad łóżkiem. Nie
wspomniałem już Annie o tym, że w następnej chwili ujrzałem drzewa, dom, a
potem księżyc, wirujące mi przed oczami. Wydało mi się to zbyt
fantastyczne, zadowoliłem się zatem wersją o lataniu po pokoju. Sny, w
których występuje motyw latania, nie są bynajmniej rzadkością, lecz
marzenia o tak wysokim stopniu realizmu, spadające na człowieka nagle
podczas czytania książki – czyli na jawie – wydają się raczej nie do
wiary. Dlatego też postanowiłem zwierzyć się z tego snu Annie. Musiałem z
kimś porozmawiać, a ona była akurat pod ręką, gotowa wypełniać powierzoną
jej rolę. Zamiast zapytać, czy nie chciałbym porozmawiać z lekarzem,
roześmiała się, jakby nic się nie stało. To pozwoliło mi zbagatelizować
problem, szybko odzyskać równowagę psychiczną i puścić w niepamięć cały
incydent.
Zamieszanie, jakie powstało na tym etapie ujawniania wspomnień Anny,
zostało wywołane nieprecyzyjnym określeniem Hopkinsa: “tamtej nocy".
W konsekwencji Anna pomyliła daty. Kiedy powiedziała: “To było jak
przyjęcie, działo się wiele rzeczy jednocześnie" nie byliśmy w stanie
określić, czy chodzi jej o 26 grudnia, czy 4 października. Ona sama nie
pamiętała, kiedy to było, choć jej uwaga, iż Jacques i Annie nie byli
zaproszeni, może oznaczać, że miała na myśli dwudziestego szóstego
grudnia, kiedy byliśmy tylko we troje.
Ponownie pojawiła się też aluzja do tajemniczej i władczej postaci
kobiecej: “Czułam się jak dziecko, któremu matka powiedziała: Masz tu
zostać".
W końcu sama wyznała, że bardzo często nawiedzało ją uczucie, iż dzieją
się ze mną rzeczy, o których “nie powinna wiedzieć". Ponadto wyraźnie
określiła swoją rolę: “Moim zadaniem jest pomagać Whitleyowi, kiedy jest
już po wszystkim. Ale nie mogę ich powstrzymać, to już jego zadanie".
Zapytana o to, czy miewam halucynacje, zaprzeczyła i dodała: “Przychodzą
do niego ze względu na jego umysł".
Następnie zrelacjonowała historię z “małą, białą postacią", która wkradła
się pewnej nocy do naszego mieszkania w Yillage. Prawdo podobnie nigdy nie
dowiemy się, kim lub czym była owa postać i jaki był cel jej wizyty.
Słuchając taśmy z zapisem swego seansu, Anna odniosła wrażenie, że w jej
relacjach brakuje czegoś istotnego. Niezrozumiałe były dla niej luki w
pamięci objawiające się w najmniej oczekiwanych momentach. Wbrew temu
wrażeniu uważam, że zachowała w pamięci dużo istotnych szczegółów.
Zainteresowała mnie jej wzmianka o “kobiecym głosie". Anna przyznała, że
nie mogła być to Annie Gottlieb, choć nie uczyniła tego w sposób
jednoznaczny: “Był znacznie głębszy, Annie ma wyższy głos"
 |
| Cytat Hi mihi doctores semper placuere docenda qui faciunt plus, quam qui facienda docent - ci mi się nauczyciele podobali w uczeniu, którzy raczej czynią niż uczą rzeczy już uczynionych. Do sukcesu nie ma żadnej windy. Trzeba iść po schodach Fidei Defensor (Fid Def lub fd) - obrońca wiary (tytuł Henryka VIII bity na wszystkich brytyjskich monetach). (tytuł Henryka VIII bity na wszystkich brytyjskich monetach). (tytuł Henryka VIII bity na wszystkich brytyjskich monetach) Eripuit coelo fulmen, sceptrumque tyrannis - wydarł niebu piorun, a berło tyranom. Ignorancja nie jest niewinnością, jest grzechem. Browing R |