Nie sposób jednak zaczynać od nowa. Tylko niemowlę może zacząc całkiem od początku
O tym dowiedziałem się nieco później, bo nas, gołych powstańców, nie wtajemniczano w owe interesy, by nie powiększać naszych fru-stracji i nie wzbudzać niezdrowej zawiści. Porucznik Jabłonowski wydawał mi się dzielnym oficerem, a jego darmowe podróże do Egiptu na pokładach alianckich statków uznałem za chęć zaspokojenia braterskich tęsknot.
– Dobrze – powiedział, chowając starannie moją dwudziestodolarówkę. – Postaram się przywieźć ci żonę.
W parę dni później wyjechał wraz z kierowcą półciężarówką firmy „Morris”. Wstyd mi przyznać, ale wkrótce zapomniałem o całej sprawie, a to za przyczyną pewnej panienki. Choć sobie tego w pełni nie uświadamiałem, moje serce łaknęło uczucia jak gąbka wody. Trudno było kochać Marysię na tak znaczną odległość, zwłaszcza że pierwsze uniesienia mieliśmy dawno za sobą.
Stacjonowaliśmy w małym miasteczku, a raczej dużej wsi, a nasze stosunki z mieszkań-cami ułożyły się nie tylko poprawnie, ale nawet przyjaźnie. Może i dlatego, że wieś stała mu-rem za Chrześcijańską Demokracją w odróżnieniu od wsi sąsiedniej, zwolenniczki Komuni-stycznej Partii Włoch. Tu na ścianach malowano niebieskie krzyże chadecji, tam czerwone sierpy i młoty oraz napisy „Viva Stalin!” Przejeżdżając przez czerwone wsie, nasi żołnierze, byli więźniowie sowieckich łagrów, zatrzymywali samochody i z całą pasją zdrapywali pro-stalinowskie hasła. Następnego dnia pojawiały się znowu, a do władz w Rzymie płynęły skargi, że reakcyjni Polacy mieszają się do polityki i należy ich przed wyborami wyrzucić z Włoch. A gdzie tych Polaków chciano? Wojna się skończyła, zrobiliście swoje, a teraz wyno-ście się do swojej ojczyzny. Dokąd iść? Bierut wychwala powstańców, a NKWD wywozi ich na Wschód. Dlaczego nie urodziłem się choćby Włochem?
Panienkę poznałem na imieninach gospodarza. Dobrze mu płacono za mój pokój i wcale sobie nie życzył, żeby Polaków stąd odesłano: cała wieś żyła z batalionu. Zebrało się ze dwa-dzieścia osób najbliższej rodziny, a wśród nich dziewczyna lat chyba osiemnastu, czarna jak wszystkie tutaj, może z domieszką krwi afrykańskiej albo arabskiej – Afryka była tuż za mo-rzem – o pełnych wargach, zdradzających zmysłowość, i wydatnych kościach policzkowych, co mi się zaraz skojarzyło z haremem. Siedziała przy mamusi grzecznie, z opuszczonymi oczyma. Starałem się przyciągnąć jej spojrzenie. Bez skutku.
Żadnemu z oficerów nie udało się dopaść tak młodej panienki. Tu rządziła południowa obyczajowość, pod nadzorem parafii: panny dotknąć nie wolno, a na mężczyznę w potrzebie czekał miasteczkowy burdel. Mieścił się w białym piętrowym budynku stojącym na uboczu, ale i na widoku: cała wieś wiedziała, kto się tam udaje. Nie przynosiło to ujmy kawalerom. Żonaci przemykali się pod osłoną nocy. Burdel wrósł tak samo w tradycję, jak zarząd gminy, sklep czy kościół.
Nigdy nie widziałem burdelu, więc ze względów czysto poznawczych udałem się tam któ-regoś słonecznego popołudnia z podporucznikiem Kubisiem, też byłym powstańcem. Podej-rzewałem, że oficerem mianował się sam w chwili kapitulacji powstania, by nie iść do pracy w stalagu, obozie dla szeregowych. Takich pseudooficerów znałem więcej. Kubiś, dość szpetny z wyglądu, o twarzy podobnej do szczupaka, stał się bywalcem podobnych zakładów.
Teraz, w zamian za towarzystwo, musiałem mu wykupić bilet wstępu do domu rozkoszy, gdyż ostatnio chodził bez grosza. W poszukiwaniu bezinteresownej miłości wyprawiał się do obozów założonych przez dowództwo Korpusu dla Polaków, uchodźców z Niemiec. Tam znajdował spragnione mężczyzn kobiety; niestety, za każdym razem wracał z rzeżączką. Szybko go leczono w Pro Station, ale za każdą taką infekcję pozbawiano go miesięcznej ofi-cerskiej pensji. W ten sposób już trzeci miesiąc nie widział grosza.
– Jestem napalony! – zawołał, mrużąc rybie oczy.
Walcząc ze swą powierzchownością, przeżywając syndrom odrzucenia, myślał tylko o jednym: jak dopaść kobiety. Krępy, silny, chyba syn warszawskiego proletariatu, potrafił go-dzinami pleść o swych erotycznych sukcesach w Polsce. Mimo to we Włoszech czuł się jak ryba nie na piasku, ale w wodzie
 |
| Cytat Hi mihi doctores semper placuere docenda qui faciunt plus, quam qui facienda docent - ci mi się nauczyciele podobali w uczeniu, którzy raczej czynią niż uczą rzeczy już uczynionych. Do sukcesu nie ma żadnej windy. Trzeba iść po schodach Fidei Defensor (Fid Def lub fd) - obrońca wiary (tytuł Henryka VIII bity na wszystkich brytyjskich monetach). (tytuł Henryka VIII bity na wszystkich brytyjskich monetach). (tytuł Henryka VIII bity na wszystkich brytyjskich monetach) Eripuit coelo fulmen, sceptrumque tyrannis - wydarł niebu piorun, a berło tyranom. Ignorancja nie jest niewinnością, jest grzechem. Browing R |