Nie sposób jednak zaczynać od nowa. Tylko niemowlę może zacząc całkiem od początku
Pogardzała nim, musiała nim pogardzać za pełną zależność od niej, za
słabość, za potulne przełykanie wszelkich zniewag, za zdradzenie się przede mną ze strachu, za to,
że pod tą jego imponująco męską maską kryła się tylko pustka i nicość. Ale czy go jednocześnie
kochała, czy kochała go za to, czym był kiedyś lub czym mógłby być, czy też może po prostu
rozpaczała po stracie ulubionego chłopca do bicia, jedynego człowieka na tym świecie, o którym
wiedziała, że może zupełnie bezkarnie wyładowywać na nim swe najbardziej nieznośne humory, i
to zawsze, kiedy przyjdzie jej na to ochota? Mogła sobie zupełnie nie zdawać sprawy, że
stał się integralną, nieodzowną częścią jej życia, podstępnie wplecioną skazą w osnowę jej
egzystencji, zawsze pod ręką, zawsze na każde skinienie, zawsze gotów zaspokoić każdą potrzebę, gdy tego
najbardziej potrzebowała, nawet jeśli potrzeba ta sprowadzała się do tego, by chłonął szary,
żrący jad, drążący nieustannie zakamarki jej mózgu. Nawet najbardziej utytłany w błocie
filar może podtrzymywać zmurszały gmach; wystarczy go usunąć i cały gmach legnie w gruzach.
Wstrząs, jaki wywołała w niej śmierć Strykera, mógł być - paradoksalnie - ostatecznym
dowodem jej bezgranicznego i nieodwracalnego egoizmu; nie uświadomionym jeszcze
uświadomieniem, że jest najbardziej godnym litości ze wszystkich stworzeń - człowiekiem całkowicie samotnym.
Judith Haynes poruszyła się i zamrugała powiekami. Pamięć powróciła, przez całe
jej ciało przebiegł silny dreszcz. Pomogłem jej usiąść. Rozejrzała się błędnie wokół siebie.
- Gdzie on jest? - Musiałem wytężyć słuch, żeby ją usłyszeć.
- Wszystko w porządku, panno Haynes - powiedziałem i żeby jakoś zatuszować to
fatalne sformułowanie, dodałem: - My się nim zajmiemy.
- Gdzie on jest? To jest mój mąż, mój mąż... Chcę go zobaczyć.
- Lepiej nie, panno Haynes. - Goin potrafił być zaskakująco delikatny. - Tak jak
mówi doktor Marlowe, my się wszystkim zajmiemy. Widziała go już pani i nic dobrego...
- Przynieście go, przynieście go tutaj. - W jej głosie brak było życia, ale wola
pozostała nietknięta. - Muszę go jeszcze raz zobaczyć.
Wstałem i ruszyłem do drzwi. Hrabia zastąpił mi drogę. Na jego rasowej,
arystokratycznej twarzy malowała się mieszanina odrazy i przerażenia.
- Nie może pan tego zrobić. To by było upiorne... makabryczne...
- Myśli pan, że ja tak nie uważam? - spytałem doprowadzony do pasji, ale w moim
głosie nie było tego słychać. Jedyne, co w nim było słychać, to ogromne zmęczenie. -
Jeśli go nie przyniosę, to ona znów wyjdzie na dwór. A to nie jest noc na bieganie po dworze.
Przynieśliśmy go w tę samą trójkę: Conrad, Jungbeck i ja, i położyliśmy na
plecach, żeby nie było widać tej strasznej rany na potylicy. Judith Haynes podniosła się z
polowego łóżka, podeszła krokiem lunatyczki i opadła na kolana. Przyglądała się długą chwilę w zupełnym
bezruchu, a potem wyciągnęła rękę i delikatnie pogłaskała go po policzku. Nikt nie odezwał
się ani słowem, nikt nie ruszył się z miejsca. Nie bez wysiłku przyciągnęła mu prawą rękę do
boku i chciała to samo zrobić z lewą, gdy ujrzała, że jego dłoń jest nadal zaciśnięta w pięść,
więc delikatnie ją rozwarła.
W otwartej dłoni leżał mały, brązowy, okrągły przedmiot. Wzięła go w dwa palce,
położyła na swej własnej dłoni, wyprostowała się i - nadal na kolanach - odwróciła powoli
w naszą stronę, by go nam pokazać. W następnej chwili tą samą wyciągniętą ręką wskazała
na Allena. Wszyscy spojrzeli na jego kurtkę i wiszące przy niej jeszcze guziki.
Brązowy skórzany guzik na dłoni Judith Haynes był dokładnie taki sam.
Rozdział 9
Nie wiem, jak długo trwała ta cisza, cisza, którą syk lamp i zawodzenie wiatru
tylko pogłębiały i czyniły zupełnie nie do zniesienia. Pewnie co najmniej dziesięć
sekund, choć każda z tych sekund zdawała się ciągnąć niemal bez końca. Nikt się nie poruszył, nic
nawet nie drgnęło. Allen utkwił zafascynowane i nie pojmujące spojrzenie w guziku na dłoni Judith
Haynes, a wszyscy pozostali nie odrywali wzroku od Allena.
Judith Haynes pierwsza się otrząsnęła. Podniosła się z kolan bardzo powoli,
jakby wymagało to niesłychanego wysiłku zarówno mięśni, jak i umysłu, i stała tak przez chwilę
ni to oszołomiona, ni to nie wiedząc, co ze sobą począć. Wydawała się zrezygnowana i
zupełnie spokojna, a ponieważ reakcja ta absolutnie mi do niej nie pasowała, rzuciłem
okiem ponad jej ramieniem i napotkałem spojrzenia Smithy'ego i Conrada
 |
| Cytat Hi mihi doctores semper placuere docenda qui faciunt plus, quam qui facienda docent - ci mi się nauczyciele podobali w uczeniu, którzy raczej czynią niż uczą rzeczy już uczynionych. Do sukcesu nie ma żadnej windy. Trzeba iść po schodach Fidei Defensor (Fid Def lub fd) - obrońca wiary (tytuł Henryka VIII bity na wszystkich brytyjskich monetach). (tytuł Henryka VIII bity na wszystkich brytyjskich monetach). (tytuł Henryka VIII bity na wszystkich brytyjskich monetach) Eripuit coelo fulmen, sceptrumque tyrannis - wydarł niebu piorun, a berło tyranom. Ignorancja nie jest niewinnością, jest grzechem. Browing R |